Οι Καλικάντζαροι

Οι καλικάντζαροι είναι μια ελληνική δοξασία που έχει καταβολές από τα αρχαία χρόνια. Σύμφωνα με αυτήν, οι καλικάντζαροι βγαίνουν στην επιφάνεια της Γης για να πειράξουν τους ανθρώπους κατά το Δωδεκαήμερο  [ 25 Δεκεμβρίου ( Χριστούγεννα) – 6 Ιανουαρίου ( Ημέρα των Φώτων) ]. Αυτό συμβαίνει γιατί ο Χριστός είναι αβάφτιστος ακόμα, επομένως και τα νερά θεωρούνται αβάφτιστα.

 Η ιστορία τους αρχίζει από τα αρχαία χρόνια. Οι Αρχαίοι πίστευαν πώς όταν οι νεκροί έβρισκαν την πόρτα του Άδη ανοιχτή, έβγαιναν στον επάνω κόσμο και τριγύριζαν παντού, χωρίς έλεγχο και περιορισμούς. Αργότερα, οι Βυζαντινοί γιόρταζαν το Δωδεκαήμερο με μουσικές, τραγούδια και μασκαρέματα! Οι άνθρωποι έχοντας κρυμμένα τα πρόσωπα τους, έκαναν με πολύ θάρρος και χωρίς ντροπή ό,τι ήθελαν.  Έτσι λοιπόν, πείραζαν τους ανθρώπους στους δρόμους, έμπαιναν κατά βούληση σε ξένα σπίτια και αναστάτωναν τους νοικύρηδες. Ζητόυσαν λουκάνικα και γλυκά και για να γλιτώσουν απ’ αυτούς, έκλειναν πόρτες και παράθυρα. Εκείνοι όμως έβρισκαν πάντα τρόπο να μπαίνουν στα σπίτια, κυρίως από την καμινάδα. Όλα αυτά διαρκούσαν 12 μέρες μέχρι και την ημέρα των Φώτων, οπότε με το Μεγάλο Αγιασμό, οι κατεργάρηδες σταματούσαν και όλοι ηρεμούσαν.

Οι άνθρωποι στα χωριά τρόμαζαν ότι είναι αερικά, ξωτικά. Εν μέρη είχαν δίκιο, αφού οι καλικάντζαροι είναι πράγματι ξωτικά, αλλά όχι αερικά! Ανήκουν στο στοιχείο της Γης και είναι από τα όχι τόσο άκακα . Γι’ αυτό το λόγο τους αποκαλούσαν και δαιμόνια. Λέγεται πώς ζουν όλο το χρόνο κάτω από τη Γη όπου και προσπαθούν με οποιοδήποτε τρόπο να κόψουν το δέντρο που τη βαστάει, το οποίο μας θυμίζει το Δέντρο της Ζωής μιας και κρατάει τη Γη πάνω στην οποία η ζωή ανθίζει. Το συγκεκριμένο δέντρο ονομάζεται Δέντρο της Γης. Κόβουν και κόβουν μέχρι που η παράδοση τους θέλει να κοντεύουν να το ρίξουν. Τότε είναι που έρχονται τα Χριστούγεννα και εκείνοι αποφασίζουν να ανέβουν πάνω στην επιφάνεια με τις γυναίκες τους και τις μανάδες τους, γιατί φοβούνται πώς θα πέσει η Γη και θα τους πλακώσει. Έτσι λένε: «αφήστε το να πάμε πάνω στη γη και θα πέσει μοναχό του». Στη Μακεδονία πιστεύουν ότι ανεβαίνουν για να γιορτάσουν πρόσκαιρα την νίκη τους. Τα Θεοφάνεια, όμως, που ξαναγυρίζουν πίσω το βλέπουν άθικτο, ολάκαιρο, ακέραιο και άκοπο. Αυτό συμβολίζει και το δέντρο των Χριστουγέννων! Την ακεραιότητα, τη Θεϊκή δύναμη και προστασία.Και έτσι, λοιπόν, ξαναρχίζουν κάθε χρόνο από την αρχή ως τα επόμενα Χριστούγεννα, οπότε και η ιστορία επαναλαμβάνεται!

Τελικά, έρχεται η μέρα των Φώτων οπότε και οι καλικάντζαροι αποχωρούν, αφού γίνεται ο Μεγάλος Αγιασμός των υδάτων και τα σπίτια αγιάζονται και αυτά. Πασίγνωστη είναι η δοξασία όταν οι καλικάντζαροι φεύγουν (κατέρχονται στη γη) κατά τον αγιασμό των οικιών που φωνάζουν σε τροχαίο ρυθμό:
«Φεύγετε να φεύγωμε
γιατί έρχεται ο τρελόπαπας
με την αγιαστούρα του
και με τη βρεχτούρα του.
Μας άγιασε μας έβρεξε
και θα μας μαγαρίσει»

Από τη παραμονή και ανήμερα των Φώτων πραγματοποιείται καθαρμός των χωριών των οικιών και της υπαίθρου με φωτιές υπαίθριες. Με την αναχώρηση των καλικάντζαρων την ημέρα των Φώτων, η στάχτη από το τζάκι μαζεύεται και το τζάκι καθαρίζεται. Η στάχτη πετιέται σε μέρος που δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για κανένα λόγο (αλυσίβα, λίπασμα κ.λ.π.). Επίσης, καθαρίζονται και οι κοπριές των ζώων από τα κατώγια και οι άνθρωποι πλένονται, το εικονοστάσι καθαρίζεται, αλλάζει το νερό στο καντήλι κ.λ.π. γιατί οι καλικάντζαροι πέρα από τα προβλήματα που έχουν προξενήσει στους νοικοκυραίους έχουν μαγαρίσει και όλους τους χώρους.


πηγή